Lesley Manville stworzyła formę sztuki „powitalnej kobiety na matę”. Niewielu w jej dziedzinie potrafi tak dobrze uchwycić niewypowiedzianą rezygnację z niedoceniania. W tym celu pani Harris jedzie do Paryża oferuje wnikliwą kontynuację pracy pokazowej Manville’a w nagrodzonym BAFTA sitcomie Stefana Golaszewskiego Mama . Jest to film, który przejmuje rozkwitającą moc pod występem Manville’a w tym ostatnim serialu i pozwala mu swobodnie rządzić światem. Rezultat jest tak słodko wzmacniający, jak można mieć nadzieję.
Wcielając się w Adę Harris, wybredną bohaterkę serii książek Paula Gallico z połowy wieku, Manville znajduje się w zaskakująco cenionym towarzystwie. Jej Ada podąża za skrętami w telewizji, takimi jak Gracie Fields, Inge Meysel i Angela Lansbury. Nieźle idzie. Manville jest bardziej gojską gwiazdą niż oni, ale jest idealnym wykonawcą do debiutu postaci na większych ekranach. Nie popełnij tego błędu, pod nagietkami są mięśnie.
Dla niewtajemniczonych pani H jest szarlatką w dogasających żarach społecznie polarnego Londynu lat pięćdziesiątych. Jej klienci wahają się od urojonych arystokratów i niedoszłych bywalców po biznesmena z inną „siostrzenicą”, która odwiedza go każdego wieczoru w tygodniu. Dyskrecja jest wszystkim w tym zawodzie. Ada dojeżdża do pracy razem z pełną życia najlepszą przyjaciółką Vi (uroczą Ellen Thomas) i zapala miękką świeczkę dla błyskotliwego Irlandczyka Archiego (Jason Isaacs) podczas ich wieczornych pobytów w miejscowej knajpie. Ten smutek, który wyczuwasz, to utrzymujący się cień męża Ady, weterana wojennego, którego wciąż brakuje w akcji przez ponad dekadę od dnia VE Day.
Jest to dość lekka fabuła, w której akcja filmu jest stymulowana nagłym pragnieniem posiadania przez Adę sukni House of Dior, która natknęła się na jedną w szafie klienta. Reżyser „Głośniej niż słowa”, Anthony Fabian, uchwycił ten moment transcendentnego odkrycia w blasku wycofującego się zoomu. To cudownie głupie, ale nie bardziej niż ciąg szczęśliwego zbiegu okoliczności, który daje Adzie możliwość lotu do Paryża z niezbędnymi funduszami na zakup własnego. Okazuje się, że fundusze, których Dior rozpaczliwie potrzebuje. Czasy się zmieniają i Izba jeszcze nie nadrobiła zaległości. Być może pomoże sprzątacz z Battersea.
Oprócz Manville, największym atutem pani Harris musi być rekrutacja Jenny Beavan na projektantkę kostiumów. Jedenaście razy nominowana do Oscara praca tutaj jest tak silna, że można by pomyśleć, że budżet filmu był co najmniej dwukrotnie większy niż stosunkowo marne 13 milionów dolarów, z którymi musiał się bawić. Mały pokaz mody w połowie filmu jest tak bujny, że przez chwilę widzowie w pełni zrozumieją obsesyjne pragnienie Ady, by się zalać. Nawet z dala od haute couture Beavan zachwyca szykownym potencjałem współczesnego Paryża. Jest coś bardzo Audrey Hepburn w ubieraniu oszałamiającej już modelki Diora, Natashy z Alby Baptisty.
Są oczywiście przeszkody na drodze do szczęśliwego życia Ady – wśród nich zmarnowana Isabelle Huppert – ale podróż do niej rzadko zaskakuje. Czy to konieczne, to już inna sprawa. Jest coś przyjemnego w odświeżającej prostocie historii, która daje pani Harris z klasy robotniczej w średnim wieku cel i wolę jego osiągnięcia.
Tak, pomimo głupkowatych zagrywek w filozofię Sartrea, oferta pani Harris jest ostatecznie rzadko więcej niż tiulowa. A jednak to jest w porządku. Jest to dobry materiał z bajki w średnim wieku, a kiedy fabuła w końcu sprowadza Adę z powrotem na ziemię, jest zdecydowanie bardziej skoczna niż kiedyś. Chętny widz może znaleźć nieco więcej sprężystości, wychodząc z audytorium.
